นิทานธรรมะ เกียรติของชีวิต
มีเรื่องเล่าว่า แม่ลิงตัวหนึ่งมีลูก ๒ ตัว ลูกตัวหนึ่งเป็นลูกรัก อีกตัวหนึ่งเป็นลูกชัง แม่ลิงได้เลี้ยงดูลูกที่ตนรักไว้บนหลัง ให้กินอาหารที่ดี ๆ ส่วนลูกที่ตนชังเลี้ยงไว้ใต้ท้อง และให้กินอาหารที่เลว เมื่อเวลาเดินไปทางไหนลูกที่อยู่บนหลังแม่ย่อมได้รับความสะดวกสบาย ขณะที่ลูกอยู่ใต้ท้องแม่มักถูกกระแทกกับพื้นดินหรือกิ่งไม้ได้รับความทุกข์ทรมานอยู่ตลอดเวลา ในเวลาต่อมา แม่ลิงตายจากลูกทั้งสองไปขณะที่ลูกยังเล็ก ๆ ปรากฏว่าลูกที่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีบนหลังแม่นั้น ไม่สามารถหากินด้วยตนเองได้ ในไม่ช้าก็ตายตามแม่ไป ส่วนลูกที่ถูกเลี้ยงดูอยู่ใต้ท้องแม่ตลอดเวลานั้น กลับสามารถหากินเลี้ยงตนเองได้ไม่ตายตามแม่ลิงไป
ในการดำเนินชีวิตให้เป็นไปด้วยดีตลอดรอดฝั่งนั้น ในเบื้องต้นทุกชีวิตมักต้องพึ่งผู้อื่นก่อนเสมอ หลังจากนั้นต้องพยายามพึ่งตนเองให้ได้ หากใครคอยแต่พึ่งผู้อื่นหรือ คอยรับความช่วยเหลือจากผู้อื่นฝ่ายเดียวแล้ว ชีวิตย่อมจะประสบกับความเดือดร้อนในบั้นปลายอย่างแน่นอน การไม่พึ่งตนเองหรือทำตนให้เป็นที่พึ่งไม่ได้นั้น มิใช่แต่เฉพาะชีวิตของเขาเท่านั้นจะเดือดร้อน ยังก่อความยุ่งยากแก่ผู้อื่นด้วย เพราะผู้ที่ต้องรับผิดชอบคนประเภทนี้ ย่อมจะต้องใช้กำลังกาย กำลังใจ และกำลังความคิด เพิ่มมากขึ้นอีกหลาย
เท่าเพื่อแบกรับภาระคนเช่นนั้น
การพึ่งตนเองได้ นักปราชญ์ถือว่าเป็นเกียรติของชีวิต เกียรติจะด้อยค่าลงทันทีเมื่อต้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่น หรือต้องมีชีวิตอยู่ภายใต้ความอุปถัมภ์ของคนอื่นร่ำไป ท่านจึงสอนให้ทระนงในเกียรติของตนเอง แม้แต่เรื่องความหิวกระหายซึ่งเป็นความจำเป็นของร่างกายแท้ ๆ ท่านยังสอนให้ทระนง ดังคำโคลงโลกนิติที่ว่า
ถึงจนทนสู้กัด กินเกลือ
อย่าเที่ยวแล่เนื้อเถือ พวกพ้อง
อดอยากเยี่ยงอย่างเสือ สงวนศักดิ์
โซก็เสาะใส่ท้อง จับเนื้อกินเอง
ติดตามนิทานธรรมะในแบบนิทานสั้นๆ ให้แง่คิดในการดำเนินชีวิตในตอนต่อไปกับ .... นิทานธรรมะบล็อก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น