ข้อคิดธรรมะ เรื่อง หันหน้าเข้าวัด

    มีเรื่องเล่า ในวงสนทนาวงหนึ่ง มีการปรารภเป็นเชิงถามขึ้นว่า ขณะที่คริสต์ศาสนิกชน ต้องเข้าโบสถ์ทุกวันอาทิตย์ อิสลามิกชน ต้องเข้ามัสยิด ทุกวันศุกร์ และพุทธศาสนิกชนล่ะ ต้องเข้าวัด ในวันไหน ปรากฏว่า วงสนทนาเงียบกริบ นึกหาคำตอบไม่ได้ ครั้นจะตอบว่า เข้าวัดวันพระก็ไม่ชัดเจนนัก เพราะเห็นกันอยู่ว่าทุกวันนี้ พุทธศาสนิกชน ส่วนใหญ่ มิได้ให้ความสำคัญแก่วันพระเท่าไรนัก
       พุทธศาสนิกชน มีอยู่หลายประเภทด้วยกัน คือ เฮโลพุทธ บรรพบุรุษพาถือ มีชื่อในสำมะโนครัว เจ้าตัวศรัทธา และ ว่าแต่ปาก ประเภทเจ้าตัวศรัทธา ถือว่าเป็นกำลังสำคัญ มักมีน้อยกว่าประเภทอื่น เมื่อเป็นเช่นนี้ พฤติกรรมต่างๆ ของผู้ที่ได้ชื่อว่า ป็นพุทธศาสนิกชน จึงมักออกมาใน ลักษณะที่ว่า "วัดไม่ค่อยเข้า เหล้าไม่ค่อยขาด บาตรไม่ค่อยใส่ พนันไพ่ไม่ค่อยละ ซ้ำยังเอาหัวพระเป็นปฏิทิน" คือ จะรู้ว่าวันไหนเป็นวันโกนวันพระ ก็ต่อเมื่อเห็นศีรษะพระ ที่เพิ่งโกนใหม่ๆ นั่นแหละ

       วัด ถือว่าเป็นหัวใจของชาวบ้าน คนไทยโบราณ จะสร้างบ้านเรือนที่ไหน ก็มักสร้างวัดไว้ ด้วย เพื่อเป็นที่อบรมบ่มนิสัยของชาวบ้านให้ดีงาม เป็นที่สร้างความคิด ที่เป็นมงคล เป็นสถานศึกษา เป็นที่ประสาน ความบาดหมางแตกแยก และเป็นที่ผ่อนคลายความเคร่งเครียด ทุกประการ นอกจากนั้น วัดยังเป็นศูนย์ป้องกัน ความเสียหายทางจิตใจ ที่สำคัญอีกด้วย ที่เรียกกันว่าวัดๆ นั้น ท่านหมายถึง การเข้าไปวัดกาย วาจา ใจ ของตนว่ายังดี มีคุณธรรม มากน้อยเพียงไร ด้วยเครื่องมือวัด ๓ ประการ คือ
        - กายสุจริต 3 ประการ ได้แก่ ไม่ฆ่า ไม่ลัก ไม่ผิดลูกเมียใคร สำหรับวัดพฤติกรรมทางกาย
        - วจีสุจริต 4 ประการ ได้แก่ ไม่พูดเท็จ ไม่พูดส่อเสียด ไม่พูดคำหยาบ ไม่พูดเพ้อเจ้อ สำหรับวัด พฤติกรรมทางวาจา
       - มโนสุจริต 3 ประการ ได้แก่ ไม่โลภ ไม่พยาบาท ไม่เห็นผิดเป็นชอบ สำหรับวัดพฤติกรรมทางใจ

เมื่อเข้าวัดอย่าวัดแต่เสื่อหมอน พระท่านสอนให้วัดดัดนิสัย วัดทวารทั้งสามตามวินัย อย่าปล่อยให้วิบัติวัดให้งาม

       ดังนั้น ลองหันหน้าเข้าวัด โดยใช้เครื่องมือทั้ง 3 ประการนี้ วัดกาย วาจา ใจ ของตนดูบ้างเถิด

....ติดตามนิทานธรรมะในแบบนิทานสั้นๆ ให้แง่คิดในการดำเนินชีวิต

ในตอนต่อไปกับ .... นิทานธรรมะบล็อก