"ธรรมะกับชีวิต" ตอน มนุษย์กับการฝึกฝน
เป็นที่ทราบกันดีว่า มนุษย์เป็นสัตว์พิเศษที่เรียนรู้และฝึกฝนตนเองได้ดีกว่าสัตว์ชนิดอื่น จนสามารถนำสัตว์อื่นมาฝึกแล้วใช้งานตามคำสั่งได้ ทั้งที่สัตว์บางชนิดมีร่างกายใหญ่โต มีพละกำลังเหนือกว่ามนุษย์ แต่ก็ไม่เคยปรากฏเลยว่ามีสัตว์ชนิดใดที่จะมีอำนาจเหนือมนุษย์ได้ เพราะการฝึกฝนนี้เองนอกจากจะทำให้มนุษย์เหนือกว่าสัตว์แล้ว ยังเป็นเหตุให้มนุษย์ด้วยกันเองเหนือกว่ากันได้อีก ในเรื่องการฝึกฝนนี้ ทางศาสนาได้แสดงหลักแห่งการฝึกฝนไว้ 3 ด้าน คือ
1. ด้านความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อม ต้องฝึกฝนพัฒนาเพื่อให้สามารถอยู่กับเพื่อนร่วมโลกได้ดี มีความอนุเคราะห์เกื้อกูลต่อสิ่งแวดล้อม ไม่ว่าจะเป็นธรรมชาติ สัตว์ หรือมนุษย์ด้วยกัน
2. ด้านจิตใจ ต้องฝึกจิตใจให้เยือกเย็นมั่นคง มีศีลธรรม ให้เป็นแหล่งกำเนิดความดีงาม เป็นต้นทางแห่งการประพฤติดีปฏิบัติชอบ
3. ด้านปัญญา ต้องฝึกคิดฝึกมองปัญหาต่าง ๆ ในกรอบของเหตุผล เริ่มตั้งแต่เรื่องที่เห็นง่าย เข้าใจง่าย ไปจนถึงเรื่องละเอียดอ่อนลึกซึ้ง จนความคิดผิดเห็นผิดค่อยลดลงไปตามลำดับ ทำให้ชีวิตดำเนินไปตามครรลองความถูกต้องดีงามได้โดยอัตโนมัติ
ถ้ามองย้อนกลับไปให้เห็นหมวดหมู่ของปัญหา ก็จะเห็นว่าไม่พ้นไปจากเรื่องที่กล่าวมา คือปัญหาเกี่ยวกับการจัดการสภาพแวดล้อม อันได้แก่ ธรรมชาติ มนุษย์และสัตว์ที่เกี่ยวข้องบ้าง ปัญหาเกี่ยวกับสภาพจิตซึ่งเป็นต้นทางของพฤติกรรมบ้าง ปัญหาเกี่ยวกับทัศนคติและความเชื่อบ้าง ถ้าฝึกฝนพัฒนาตนในสามด้านดังกล่าวแล้วให้ดี ชีวิตก็จะเปี่ยมไปด้วยคุณภาพ ดังคำพระที่ว่า “ในหมู่มนุษย์ ผู้ฝึกฝนแล้ว เป็นผู้ประเสริฐสุด”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น