ความรักเป็นสิ่งจรรโลงโลก เป็นเครื่องหล่อเลี้ยงชีวิตมนุษย์และมีมากความหมายหลายนิยาม แต่ในทางพระพุทธศาสนาได้สรุปความรักไว้เป็น ๓ ประเภท คือ
๑. ตัณหาเปมะ รักด้วยตัณหา ได้แก่ ความรักอย่างที่ชายกับหญิงรักกัน ซึ่งเป็นได้ทั้งน้ำผึ้งและยาพิษ คือให้ผลดีก็ได้ให้ผลร้ายก็มี แล้วแต่ว่าจะควบคุมได้แค่ไหน และถึงจะได้รับผลฝ่ายดี แต่ก็ยังอยู่ในวังวนแห่งการมุ่งสนองความอยากของตนเองไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ซึ่งหมายถึงความเห็นแก่ตัวนั่นเองความรักสองอย่างแรก ทำให้ชีวิตหวานชื่นพอ ๆ กับทำให้ขมขื่นเมื่อผิดหวัง ทำให้มองโลกงดงามพอ ๆ กับที่ทำให้คนตาบอด เป็นความรักที่อยู่ในวงแคบ มีตัวตนและพวกพ้องเป็นฐาน จึงมีความเสี่ยงปนอยู่ แต่ความรักอย่างที่สามรักด้วยจิตเมตตาปรารถนาดีต่อกัน เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กัน ให้อภัยกัน เป็นความรักบริสุทธิ์ ปลอดภัย เป็นประโยชน์แก่เจ้าของความรักและเพื่อนร่วมโลกอย่างอเนกอนันต์ หากปลูกฝังให้มีควบคู่ไปกับความรักทั้งสองอย่างข้างต้นนั้นได้แล้ว โลกนี้ก็จะสวยสดงดงามไปด้วยอานุภาพแห่งรักบริสุทธิ์อย่างไม่ต้องสงสัย
๒. เคหะสิตะเปมะ รักด้วยสายเลือด เป็นความรักในเครือญาติ ระหว่างพ่อแม่พี่น้อง ปู่ย่าตายาย และลูกหลาน เป็นต้น ความรักชนิดนี้แม้จะเป็นเรื่องดี แต่ก็มีลักษณะความเป็นพวกพ้องแฝงอยู่มาก มีโอกาสที่จะชักนำไปสู่ความเห็นแก่ตัวได้เหมือนข้อแรก
๓. เมตตาเปมะ รักด้วยเมตตา คือปรารถนาดีต่อผู้อื่นโดยสุจริตใจ เพราะเป็นความรักที่เกิดจากการเข้าใจผู้อื่นอย่างแท้จริง มองเห็นเข้าไปในเหตุปัจจัยทั้งหลายที่ทำให้เขาเป็นเช่นนั้น เป็นความรักซึ่งเกิดจากปัญญาที่เข้าถึงความจริงโดยไม่มีแรงปรารถนาของตัวเองเข้าไปแทรกแซง
ธรรมะกับความรัก ประจำวันที่ 11 มีนาคม 2559
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น