คนคนหนึ่ง รับเงินเดือนเดือนละหนึ่งหมื่นบาท เขาคิดว่าถ้าได้เงินเดือนสองหมื่นบาทเมื่อใด เขาจะมีความสุขมากที่สุด เมื่อได้สองหมื่นบาทจริง ๆ เขาก็มีความสุขจริง ๆ เหมือนกัน แต่ไม่นานก็อยากได้ถึงสามหมื่น ได้สามหมื่นแล้วก็อยากได้สี่หมื่นต่อไป ข้อสังเกตสำคัญอยู่ที่เมื่อเขาไม่ได้สี่หมื่นบาท ถ้าความปรารถนารุนแรงเท่าใด ความผิดหวังก็รุนแรงเท่านั้น ที่ร้ายยิ่งกว่านั้น ถ้าวันหนึ่งเขาต้องกลับไปรับเงินเดือนสองหมื่นบาทเหมือนเดิม เขาจะเป็นทุกข์ กลัดกลุ้ม น้อยใจ จนชีวิตแทบหาความสุขไม่ได้ ที่น่าแปลกใจก็คือ เขาก็เป็นคนคนเดียวกับที่เคยมีความสุขมากที่สุดตอนที่ได้เงินเดือนสองหมื่นบาทนั่นเอง ความสุขมากที่สุดของเขาบัดนี้หายไปไหน หายไปได้อย่างไรคำตอบก็คือความสุขของเขายังอยู่ เพียงแต่เขาถูกแรงปรารถนาหลอกล่อให้เตลิดไปจนลืมตัว ลืมสติ ลืมกระทั่งว่าจะต้องจัดการ บริหาร และสร้างวิธีคิดอย่างไรจึงจะถูกต้อง เพราะความปรารถนาไม่มีที่สิ้นสุด สิ่งที่ได้สมปรารถนานั้น ก็คือเชื้อหรือชนวนที่ก่อให้เกิดความปรารถนาต่อ ๆ ไปอีก ถ้าปล่อยไปเช่นนี้ ทุกคนก็จะตายลงในท่ามกลางความไม่สมหวัง เว้นเสียแต่จะรู้จักมีความสุขกับสิ่งที่ตนมีอยู่แล้ว ถัดจากนั้น เมื่อปรารถนาอะไร ก็ทำไปตามเหตุผลที่ควรจะต้องทำ
รู้จักวิธีคิดและฝึกความคิดให้ได้อย่างนี้ แม้จะยังมีความปรารถนา แต่ก็ไม่ตกเป็นทาสของแรงปรารถนา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น