"นิทานธรรมะ" ประจำวันที่ ๒๘ กันยายน ๒๕๕๘ เรื่อง หัวใจพระอินทร์
ตำนานทางพุทธศาสนาได้กล่าวถึงพระอินทร์ไว้ว่า เมื่อครั้งเกิดเป็นมนุษย์ เป็นคนใจบุญ ชอบชักชวนเพื่อน ๆ บำเพ็ญสาธารณประโยชน์แก่ส่วนรวมไว้มาก เช่น สร้างศาลาให้คนพัก สร้างถนนหนทาง ให้คนสัญจรไปมา เป็นต้น นอกจากนั้นได้สมาทานปฏิบัติตนอยู่ในหลักความดี ๗ ประการตลอดชีวิต ครั้นเมื่อตายจากโลกมนุษย์ไปแล้ว จึงได้ไปเกิดเป็นพระอินทร์ ซึ่งเป็นเทพที่มีศักดิ์ใหญ่กว่าเทพทั้งหลาย ในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์หลักความดี ๗ ประการที่ปฏิบัติแล้วทำให้คนเป็นพระอินทร์นั้น ประกอบด้วย
๑. เลี้ยงดูบิดามารดาให้เป็นสุข
๒. เคารพนับถือผู้ใหญ่ในตระกูล
๓. พูดอ่อนหวาน ไม่หยาบคาย
๔. ไม่พูดส่อเสียดทำลายสามัคคี
๕. เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ชอบแบ่งปัน
๖. พูดคำจริงไม่พูดเท็จ
๗. ไม่โกรธ ระงับความโกรธได้
สำหรับหมู่มนุษย์ ความดีทั้ง ๗ ประการนี้ เป็นสิ่งควรสร้างเสริมให้เกิดขึ้น เป็นเหตุให้ผู้ปฏิบัติลุถึงความเป็นใหญ่เหนือจิตใจของบุคคลอื่นได้ กล่าวคือเมื่อเลี้ยงดูบิดามารดาให้เป็นสุข เคารพนับถือผู้ใหญ่ในตระกูล ย่อมเป็นที่รักที่เอ็นดูของท่านเหล่านั้น เมื่อพูดอ่อนหวาน ไม่หยาบคาย ไม่ส่อเสียดให้แตกแยก พูดแต่คำจริง ไม่พูดเท็จ ย่อมเป็นที่เคารพยกย่องนับถือของผู้อื่น ได้รับความรักและความร่วมมือด้วยดี และเมื่อมีความเอื้อเฟื้อ ชอบแบ่งปัน ย่อมจะผูกไมตรีกับบุคคลอื่นได้ง่าย ส่วนผู้ที่ไม่โกรธ ระงับความโกรธได้ ย่อมดำเนินชีวิตได้อย่างปกติสุข ปราศจากเวรภัยที่จะมาเบียดเบียน กล่าวโดยสรุป ผู้ปฏิบัติได้ในแต่ละข้อย่อมเป็นผู้ทรงอิทธิพลเหนือจิตใจคนอื่น แม้ในชาติปัจจุบันนี้เอง
ดังนั้น แม้จะไม่ได้เกิดเป็นพระอินทร์ หรือท้าวสักกะก็ตาม แต่บุคคลก็สามารถเข้าถึงความเป็นพระอินทร์ คือความเป็นใหญ่เหนือจิตใจบุคคลอื่นได้ โดยสมาทานปฏิบัติตามหลักความดี ๗ ประการดังกล่าวแล้ว .... นิทานธรรมะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น