"นิทาน ธรรมะ คติ สอน ใจ เรื่อง เหลือแต่ตัว"

"นิทาน ธรรมะ คติ สอน ใจ เรื่อง เหลือแต่ตัว"... มีเรื่องเล่าว่า พ่อค้าคนหนึ่ง ได้เช่าลาเพื่อบรรทุกสินค้าไปขายยังต่างเมือง ขณะที่รอนแรมมากลางแดดที่ร้อนจัด เขาและเจ้าของลาที่มาด้วยจึงหยุดลาแล้วก็อาศัยเงาของลานั้นเป็นที่กำบังแดด สักครู่หนึ่งผู้เช่าลาก็กล่าวว่า “ท่านไม่มีสิทธิ์ที่จะอาศัยร่มเงาของลาตัวนี้ เพราะเราได้เช่ามาเสียเงินให้ท่านแล้ว จงออกไปเสีย เราจะบังเงาลาคนเดียว” ฝ่ายเจ้าของลาก็แย้งขึ้นว่า “ท่านเช่าแต่ตัวลาต่างหาก ไม่ได้เช่าเงาของลา ถ้าเช่าหมดทั้งตัวและเงา ค่าเช่าจะต้องสูงกว่านี้ ดังนั้น เงาของลาจึงยังเป็นของเรา ท่านต่างหากที่จะต้องออกไปให้พ้น” ทั้งสองฝ่ายถกเถียงกันรุนแรงขึ้น สุดท้ายก็ชกต่อยกัน ลาซึ่งยืนอยู่ในที่นั้นก็พลอยถูกลูกหลงจากการวิวาทกันของพวกเขา มันจึงวิ่งหนีไป ทิ้งคนทั้งสองไว้กลางแดดนั่นเอง

        นิทาน ธรรมะ คติ สอน ใจ เรื่องนี้สอนว่า คนเห็นแก่ตัวในที่สุดอาจจะเหลือแต่ตัวได้ ดังคำที่ว่า

บริวารมาเพราะน้ำใจมี 

บริวารหนีเพราะน้ำใจลด 

บริวารหมดเพราะน้ำใจแห้ง 

   ในความเป็นจริง แม้บริวารจะยังไม่หนีและยังไม่หมดในทันที แต่สิ่งที่หนีและหมดไปก่อนอื่นใดก็คือความรู้สึกที่ดีต่อกัน เพราะการเผื่อแผ่แบ่งปันเป็นบ่อเกิดของความผูกพันทางใจ ดังคำพระที่ว่า...ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก ผู้ให้ย่อมผูกไมตรีไว้ได้ และในทางปฏิบัตินั้น สิ่งที่ให้บางอย่างก็แทบจะไม่ต้องลงทุนอะไรเลย เช่น ให้โอกาส ให้แรงกายแรงใจ ให้คำปรึกษา เป็นต้น แต่ผลที่ได้เกินกว่าคุ้มค่าเสียอีก

       การไม่เผื่อแผ่แบ่งปันนั้น แม้ไม่ถึงขั้นทำให้คนรอบข้างตีจาก แต่เมื่อมีธุระที่จะต้องไหว้วานคนอื่นบ้าง ตนเองก็ยังรู้สึกกระดากใจ ผู้ถูกไหว้วานก็คอยหลบหน้าหรือไม่ก็ฝืนใจทำ ในขณะที่ผู้มากด้วยน้ำใจนั้น เพียงแค่รู้ว่ามีกิจธุระคนอื่นก็เต็มใจช่วยเหลือก่อนจะออกปากด้วยซ้ำไป โอกาสที่จะตกอับจนถึงขั้นเหลือแต่ตัวย่อมจะไม่เกิดขึ้นง่าย ๆ เลย .... ขอบคุณทุกท่านสำหรับการติดตามอ่านนิทานธรรมะ