ชาวชาวอินเดียคนหนึ่ง ช่วงสองปีที่ผ่านมา ผู้คนจะพบจนชินตาว่า บนบ่าของเขามีหม้อดินใบใหญ่วางอยู่ข้างละใบ หม้อดินใบหนึ่งมีรอยร้าว ขณะที่อีกใบสมบูรณ์สวยงาม ไร้ที่ติ หม้อใบสวยสามารถบรรจุน้ำได้เต็มเปี่ยม จากลำธารจนถึงบ้านเจ้านาย ขณะที่อีกใบหนึ่งนั้น เมื่อมาถึงปลายทางกลับเหลือน้ำแค่ครึ่งเดียว เท่ากับว่า ชายผู้นี้ขนน้ำได้เที่ยวละหม้อครึ่งอยู่ทุกครั้ง หม้อดินใบสวยรู้สึกภาคภูมิใจในตนเอง ที่ทำหน้าที่ได้อย่างสมบูรณ์ ครบถ้วน ส่วนหม้อดินใบร้าว นอกจากอดไม่ได้ที่จะรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในความไม่สมประกอบของตนเองแล้ว ยังรู้สึกผิดกับการทำหน้าที่ได้ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยอีกด้วย
หลังจากสองปีเต็ม ที่แบกความทุกข์ระทมขมขื่นเอาไว้ วันหนึ่ง หม้อดินใบร้าวจึงตัดสินใจเอ่ยกับคนหาบน้ำว่า
"ฉันรู้สึกละอายใจเหลือเกิน อยากขอโทษท่าน ตลอดสองปีมานี้ ฉันทำงานให้ท่านได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น เนื่องจากเจ้ารอยร้าวบนตัวฉันมันทำให้น้ำรั่วไหลไปตลอดทาง" เมื่อฟังเช่นนั้นแล้ว คนหาบน้ำก็พลอยรู้สึกเสียใจไปด้วย แล้วเขาก็พูดว่า "เอาล่ะ ระหว่างทางที่เราจะเดินกลับไปบ้านเจ้านาย ฉันอยากให้เธอสังเกตุดอกไม้สวยๆ ข้างทางเดิน เธอไม่ได้สังเกตุหรือว่า ทำไมดอกไม้เหล่านั้น ถึงได้งอกงามเฉพาะฝั่งที่ฉันแบกเธอเท่านั้น ทำไมมันไม่ขึ้นอีกฝั่งหนึ่งด้วยล่ะ นั่นเป็นเเพราะฉันได้แอบโยนเมล็ดพันธ์ดอกไม้ตรงทางเดินฝั่งที่ฉันแบกเธอเสมอมา และทุกๆ วัน ขณะที่เราเดินกลับบ้าน เธอเองก็ได้ช่วยฉันรดน้ำให้มัน แล้วในสองปีนี้ ฉันก็ได้เด็ดดอกไม้สวยๆ นี้ ไปปักบนแจกันให้เจ้านายของเราด้วย ถ้าหากไม่มีเธอแล้ว เจ้านายของเราคงไม่มีโอกาสได้ดอกไม้อันแสนสวยงามที่ผลิสะพรั่งอยู่ระหว่างทาง มาประดับบ้านเป็นแน่"
เรื่องราวดังกล่าวข้างต้น สอนให้รู้ว่า มนุษย์ถึงแม้จะมีต้นทุนทางสังคมแตกต่างกัน แต่ทุกคนล้วนมีคุณค่าและศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์เท่าเทียมกัน จึงไม่ควรเอาตนไปเปรียบเทียบกับคนอื่นมากเกินไป หากคิดว่าสิ่งไหนไม่ดี ก็พยายามปรับปรุงให้ดีขึ้น เพราะผลลัพธ์ของการกระทำไม่ใช่คำตอบแห่งชัยชนะของชีวิตเสมอไป จุดมุ่งหมายและความตั้งใจจริงของเราต่างหากคือคำตอบที่แท้จริง หากคิดได้ดังนี้ เราเองก็จะเป็นส่วนหนึ่งที่จะเติมเต็มคุณค่าให้กับสังคมเช่นเดียวกับหม้อดินใบร้าวได้เช่นกัน
...ติดตามอ่าน นิทานธรรมะ ในแบบนิทานสั้นๆ ให้แง่คิดในการดำเนินชีวิต อ่าน นิทาน ธรรมะ คติ สอน ใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น