ชายคนหนึ่งก้มหน้าก้มตาผ่าฟืนอยู่อย่างขะมักเขม้น พอเวลาถึงเที่ยงวัน ก็เก็บฟืนที่ผ่าทิ้งไว้นั้นโยนกองไว้อีกด้านหนึ่งแล้วเข้าไปรับประทานอาหารกลางวันในบ้าน ครั้นถึงตอนบ่ายก็ออกมาเพื่อจะผ่าฟืนต่อ แต่ปรากฏว่าขวานของเขาได้อันตรธานไปเสียแล้ว แม้จะค้นหาจนทั่วบริเวณก็ไม่พบร่องรอย ในที่สุด ก็นึกขึ้นมาได้ว่า ก่อนที่จะหยุดพักกลางวัน มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินผ่านไป ขณะเดินผ่านก็เหลือบมองมาด้วยลักษณะมีพิรุธ ทั้งอากัปกิริยาก็ดูหลุกหลิกผิดจากคนธรรมดา สายตาที่ชำเลืองมองมาในตอนนั้นก็เห็นได้ชัดว่าส่อเลศนัย จะต้องเป็นเด็กหนุ่มคนนั้นแน่ที่ขโมยไป เพราะไม่มีใครอื่นย่างกรายเข้ามาบริเวณนี้เลย ยิ่งคิดก็ยิ่งเห็นภาพ ยิ่งเห็นภาพก็ยิ่งเจ็บใจ เมื่อเห็นว่าไม่มีทางจะทำอะไรต่อไปได้ ก็ลงมือขนฟืนที่ผ่ากองสุมไว้เข้าไปเก็บยังใต้ถุนบ้าน พอขนไปใกล้จะหมด ก็พบว่าขวานที่ตนหาอยู่นั้นได้ถูกฟืนสุมทับอยู่ตรงนั้นเอง ไม่ได้หายไปไหน เขาดีใจมาก พร้อมกับตำหนิตัวเองที่วาดภาพเป็นตุเป็นตะ และเกิดความรู้สึกใหม่ขึ้นมาว่า ความจริงเด็กหนุ่มคนนั้นก็ไม่มีอะไรผิดปกติสักนิด ที่ว่าท่าทางหลุกหลิกนั้นดูจริง ๆ ก็ไม่เห็นมีอะไร สายตาที่ว่าไม่น่าไว้ใจนั้นพอพิจารณาให้ดีก็เป็นสายตาแบบธรรมดา ๆ นี่เอง
ธรรมชาติของคนย่อมหนีไม่พ้นการตกอยู่ใต้อิทธิพลของความคิด พอปักใจว่าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้แน่แล้ว ความรู้สึกอื่น ๆ ก็พร่างพรูออกมาสนับสนุนความคิดนั้น ทำให้ความเข้าใจอย่างนั้นแน่นแฟ้นมั่นคงเข้าไปอีก ทั้งที่ความจริงอาจไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยก็ได้ สิ่งที่ควรระวังอันดับแรกได้แก่ความคิดของตนเองนี่แหละ เพราะอาจมองอะไรที่ผิดไปจากความจริงได้ กว่าจะรู้ตัวทีหลังบางทีก็สายเกินแก้เสียแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น