ข้อคิดธรรมะ เรื่อง อย่าแค่ทำตาม

ข้อคิดธรรมะ เรื่อง อย่าแค่ทำตาม.... วินัยสงฆ์ข้อหนึ่งกำหนดไว้ว่า ภิกษุมีบาตรร้าวยังไม่ถึงสิบนิ้ว ขอบาตรใหม่จากคฤหัสถ์ที่ไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่ปวารณา ได้มา ต้องอาบัตินิสสัคคีย์ปาจิตตีย์ ทำให้พระเถระรูปหนึ่ง พอฉันเสร็จ ล้างและเช็ดบาตรจนสะอาดดีแล้วก็ยกขึ้นส่องกับแสงตะวันเพื่อตรวจดูรอยร้าวที่มีอยู่ว่าขยายไปถึงสิบนิ้วหรือยัง เมื่อยังไม่ถึง วันต่อ ๆ มาก็ปฏิบัติเช่นนั้นไปเรื่อย ๆ ฝ่ายพระหนุ่ม เณรน้อย เห็นพระเถระผู้เป็นหัวหน้าปฏิบัติเช่นนั้นอยู่ทุกวันก็ไม่มีใครคิดจะถามไถ่ แต่พากันเข้าใจเอาเองว่าเมื่อพระเณรฉันเสร็จจะต้องมีการยกบาตรขึ้นส่องจึงจะถูกต้อง จึงพากันยกบาตรขึ้นส่องเป็นทิวแถวจนเป็นที่มาของคำว่า "เถรส่องบาตร"

        การทำแบบตาม ๆ กันไปนี้ เป็นธรรมชาติอย่างหนึ่งของคนเพราะสะดวกกว่าการต้องใช้ความคิด แต่ก็มีความเสี่ยงอยู่มากเพราะไม่รู้ที่มาที่ไป ถ้าตามผิดก็เหมือนเดินตามหลัง คนที่กำลังเดินผิดทางอยู่ หรือต่อให้ตามถูกมาตั้งแต่ต้นก็ไม่มีอะไรรับประกันว่าจะถูกตลอดไป เพราะงานทุกอย่างทุกเรื่อง มีการเปลี่ยนแปลงไปตามเวลา และสถานการณ์เสมอ คำพูดที่ว่า เขาบอกไว้อย่างนี้ เขาทำมาอย่างนี้ จึงไม่อาจใช้ตัดสินผิดถูกอะไรได้



       อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เคยทำมาก่อนใช่ว่าจะผิดเสียทั้งหมด ที่เขาถือปฏิบัติตามโดยเคร่งครัดจนทุกวันนี้เพราะเป็นเรื่องดีก็มีมาก ข้อสำคัญคือต้องรู้เหตุผลและวัตถุประสงค์ให้ชัดแจ้งก่อน เพราะถ้ารู้แล้วจะทำตามหรือทำต่างก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย แต่ถ้าทำแค่ด้วยเชื่อว่าเขาบอกมาอย่างนี้ เขาทำมาอย่างนี้ก็เป็นเรื่องน่าวิตก เพราะงานหรืออาชีพใด ๆ ก็ตาม หากเมื่อเกิดความผิดพลาดขึ้นแล้ว ผลที่ตามมาไม่ได้เป็นแค่เรื่องขำ ๆ เหมือนเรื่องเถรส่องบาตรข้างต้นเลย
 .... ข้อคิดธรรมะ ประจำวันที่ ๒๙ กันยายน ๒๕๕๘ เรื่อง อย่าแค่ทำตาม