- ทบทวนความหลัง คือ พิจารณาอดีตที่ผ่านไปว่า การดำเนินชีวิตของเราสมบูรณ์ หรือบกพร่อง ถูกต้องหรือผิดพลาด เจริญหรือเสื่อม ก้าวหน้าหรือถอยหลัง ถ้าสมบูรณ์ถูกต้อง ก็ถือว่า อยู่ในเกณฑ์ดี แต่ถ้าตรงกันข้าม ก็ถือว่าใช้ไม่ได้ จะต้องปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้น
- ระวังความผิด คือ พิจารณาว่า สิ่งใดดีควรประพฤติปฏิบัติ สิ่งใดไม่ดีควรละเว้น เมื่อทำสิ่งใดไปแล้วผิดพลาด ก็ค่อยระวังอย่าให้เกิดขึ้นอีก มิฉะนั้นจะกลายเป็น ทำผิดซ้ำซาก มีหลายท่านกล่าวว่า ผิดนั้นเป็นครูก็จริง แต่ก็ไม่พึงผิดบ่อยๆ เพราะผิดบ่อยๆ เป็นครูที่ดีไม่ได้ และจะทำให้เกิดความเคยชินจนเป็นนิสัยได้
- เตือนจิตของตน เป็นวิธีที่ดีที่สุด ในการระวังไม่ให้เกิดความผิดพลาดต่างๆ เพราะไม่มีใครจะเตือนตัวเราได้ดี เท่ากับตัวของเราเอง ตรงกับคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ว่า อัตตะนา โจทะยัตตานัง แปลว่าจงเตือนตนด้วยตนเอง มีผู้รู้กล่าวเป็นคำกลอนไว้ว่า ตนเตือนตน ของตน ให้พ้นผิด ตนเตือนจิต ตนได้ ใครจะเหมือน ตนเตือนตน ไม่ได้ ใครจะเตือน ตนแชเชือน ใครจะช่วย ให้ป่วยการ
- ฝึกฝนให้มีระเบียบวินัย ถ้าในอดีตเคยเหลาะแหละเหลวไหลไร้สาระ แล้วลองเอา อดีตเป็นบทเรียน ปรับปรุงตัวเอง ให้มีระเบียบวินัย ก็พอจะถือได้ว่าไม่เสียเวลาเปล่า การที่เราอาศัย วันเวลาพัฒนาตน ให้มีระเบียบวินัยขึ้น จะเป็นส่วนสำคัญ ในการพัฒนาตนและพัฒนาชาติบ้านเมือง ต่อไป เพราะระเบียบวินัยคือ หัวใจของการพัฒนา
คนที่ไม่รู้จักทบทวนความหลัง ไม่ระวังความผิด ไม่เตือนจิตของตน และไม่ฝึกฝนให้มี ระเบียบวินัย ผู้รู้กล่าวว่าชีวิตจะอับเฉา ไร้ความงอกงาม หมดโอกาสงอกเงย นับว่าขาดทุน และถูกกาลเวลากัดกินเปล่าเปลืองไปอย่างไร้ค่า น่าเสียดาย เราทั้งหลาย ได้เคยลองพิจารณา... ทบทวนความหลัง...ระวังความผิด...เตือนจิตของตน...ฝึกฝนให้มีระเบียบวินัย...ดูบ้างหรือเปล่า ว่าเราได้อะไรบ้างจากวันเวลาที่ผ่านไป ถ้ายังการเริ่มต้นที่ก้าวแรกในวันนี้ ดีกว่าการที่จะต้องมาเสียใจในภายหลัง... จริงมั้ยครับทุกๆ คน (นิทานธรรมะ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น