นิทานธรรมะ ตอน นกแขกเต้า

นิทานธรรมะ ตอน นกแขกเต้า ... มีเรื่องเล่าว่า นกแขกเต้าฝูงหนึ่งบินไปกินข้าวในที่นาแห่งหนึ่งอยู่เป็นประจำ และในเวลากลับนกแขกเต้าตัวหนึ่งจะคาบเอารวงข้าวกลับไปด้วยวันละ ๓ รวง ชาวนาเกิดความสงสัยจึงดักจับนกตัวนั้นมาถาม นกแขกเต้าตอบว่า ข้าวทั้ง ๓ รวงที่คาบไปนี้ รวงหนึ่งเอาไปใช้หนี้เก่า คือเอาไปให้พ่อแม่กิน เพราะท่านเป็นผู้ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเราจนเติบโต จึงเป็นหนี้บุญคุณที่ต้องตอบแทน อีกรวงหนึ่งเอาไปให้เขากู้ คือเอาไปให้ลูกหลานกิน ในฐานะที่เราเป็นผู้ให้กำเนิดก็ต้องเลี้ยงดูเขาให้ดี ต่อไปเขาจะได้กลับมาเลี้ยงดูเราบ้าง ส่วนอีกรวงหนึ่งเอาไปฝังไว้ คือเอาไปฝากเพื่อนนกด้วยกัน เพราะบางตัวแก่ชรา บางตัวพิการ ต้องอดอยากน่าสงสาร จึงคาบเอาไปฝากนกพวกนี้ด้วย
        ชาวนาได้ฟังคำอธิบายแล้วก็เกิดความเลื่อมใสว่า นกตัวนี้เป็นสัตว์ที่มีความกตัญญูกตเวทีต่อผู้มีคุณ มีความเมตตากรุณาต่อลูกหลาน ทั้งมีความเอื้อเฟื้อต่อเพื่อนนกด้วยกัน จึงยกนาข้าวส่วนหนึ่งให้พร้อมกับกล่าวว่า ขอให้เจ้าและญาติมิตรทั้งปวงมากินข้าวในที่นาแห่งนี้ได้ตามปรารถนาเถิด

         จากเรื่องดังกล่าวทำให้ได้แง่คิดว่า ผู้มีปัญญาเมื่อได้ทรัพย์สินหรือผลประโยชน์ จะไม่บริโภคเพียงผู้เดียวแม้จะเป็นสิทธิโดยชอบ แต่จะนึกถึงผู้มีพระคุณว่าจะตอบแทนอย่างไรได้บ้าง นึกถึงบุคคลที่ตนต้องรับผิดชอบว่าต้องแบ่งปันอย่างไรบ้าง และนึกถึงเพื่อนร่วมสังคมว่ามีทางจะช่วยเหลืออย่างไรบ้าง แล้วเจียดจ่ายผลประโยชน์ไปยังบุคคลทั้งสามกลุ่มอย่างพอเหมาะ ด้วยการกระทำดังกล่าว เขาย่อมได้ทั้งความสุขจากการบริโภคด้วยตนเองและทั้งการสรรเสริญจากผู้อื่น ดุจความดีที่นกแขกเต้าได้รับจากชาวนานั่นเอง ... นิทานธรรมะ