ธรรมะสอนใจ ตอน ภาพลวงตา
คนที่ไม่อยากเข้าวัด รับศีล หรือฟังเทศน์ เป็นต้น ย่อมมีเหตุผลต่าง ๆ กัน เหตุผลประการหนึ่งก็คือ คิดว่าเป็นเรื่องโบราณ ไม่ทันสมัย ไม่เหมาะแก่ตัวเอง แต่ก็น่าเชื่อได้ว่า ความคิดชนิดนี้ก็น่าจะมีมานานนักหนาแล้ว ไม่ใช่เพิ่งมาคิดได้กันในบัดนี้ คือคนโบราณเมื่อร้อยปีพันปีก่อนก็ต้องมีส่วนหนึ่งที่คิดอย่างนี้เช่นกัน จึงน่าสงสัยว่า เหตุใดความคิดนี้จึงไม่เป็นความคิดที่ตกยุค ล้าสมัยสำหรับผู้นั้นไปด้วยความจริงในเรื่องนี้ก็คือว่า หลักศีลธรรมมีแต่ทำให้คนทันสมัย เช่น "ความสำรวม" ซึ่งเป็นหัวข้อที่ฟังชื่อแล้วน่าจะคร่ำครึสุด ๆ แต่ข้อเท็จจริงกลับเป็นว่า ในสังคมของคนที่เจริญแล้ว เขาจะต้องสำรวมระวังคำพูด การกระทำ และกิริยามารยาทต่าง ๆ อยู่เสมอ ยิ่งเป็นสังคมชั้นสูงมากเท่าไหร่ ยิ่งต้องเคร่งครัดเท่านั้น และถ้าเป็นการสำรวมใจด้วยแล้วยิ่งสำคัญมาก เพราะคนที่เจริญแล้ว ต้องรู้จักสำรวม ควบคุมใจ ไม่ปล่อยไปตามอารมณ์ หรือสัญชาตญาณของตนเอง เพราะนั่นเป็นลักษณะดั้งเดิมของมนุษย์ที่ยังไม่มีการศึกษา ยังไม่ได้พัฒนา จึงซื่อสัตย์ต่ออารมณ์และความต้องการของตนถ่ายเดียว คนที่ขาดการสำรวมระวังตน จึงถือว่าเป็นคนทันสมัยไม่ได้แน่ ไม่ว่าจะพิจารณาในแง่ไหน ๆ
สำหรับคนบางคนพอลืมตาขึ้น มองออกไปข้างหน้า ก็เห็นสิ่งหนึ่งทั้งที่สิ่งนั้นไม่มีจริง หรือมีจริงแต่เห็นเป็นอีกอย่างหนึ่ง เราเรียกสิ่งที่เห็นนั้นว่าภาพลวงตา ซึ่งอาจทำให้วาดมโนภาพไปได้ร้อยแปด วิธีแก้ก็คือ เข้าไปดูใกล้ ๆ ดูให้เห็นจริง เหมือนผู้ที่คิดว่าศีลธรรมเป็นเรื่องล้าสมัย ถ้าจะให้ยกตัวอย่างว่าข้อใดที่ล้าสมัยและข้อนั้นสอนว่าอย่างไรบ้าง ก็คงเป็นเรื่องยากที่จะตอบ แต่ทั้งที่ตอบไม่ได้นั่นแหละ ความรู้สึกลึก ๆ ก็ยังยืนยันกับตัวเองด้วยความมั่นใจอยู่อย่างนั้น วิธีแก้มีอย่างเดียว คือศึกษาคำสอนนั้น ๆ ให้รู้จริงเสีย แล้วอาจจะพบความจริงว่า ความคิดที่ว่าศีลธรรมล้าสมัย เป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น ... #ธรรมะสอนใจ #ธรรมะสอนใจตนเอง #ธรรมะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น