นิทานธรรมะ ตอน บันไดชีวิต

นิทานธรรมะ ตอน บันไดชีวิต ... ในการปลูกสร้างอาคารบ้านเรือน หรือตึกชั้นสูง ๆ สิ่งหนึ่งที่ขาดไม่ได้เลยนั่นก็คือ บันไดขึ้น-ลง ถึงแม้ว่า ในปัจจุบันเทคโนโลยีมีความเจริญก้าวหน้าไปมาก การก่อสร้างอาคารหรือตึกชั้นสูง ๆ มักจะติดลิฟต์เพื่อความสะดวก รวดเร็วและประหยัดเวลาในการขึ้น-ลงก็จริง แต่ในขณะเดียวกันก็แฝงไปด้วยอันตราย เช่น ถ้าไฟดับลิฟต์ค้าง ต้องติดอยู่ข้างใน ดีไม่ดีอาจถึงตายได้ เมื่อบันไดมีไว้สำหรับขึ้น-ลง ผู้ใช้บันไดก็ต้องมีความระมัดระวังในการใช้ คือถ้าเดินไม่ระมัดระวังมัวแต่ไปมองทางอื่นก็อาจจะสะดุดบันไดทำให้ได้รับความบาดเจ็บหรือตกบันไดได้ บางคนเกิดคึกคะนองแทนที่จะขึ้น-ลงทีละขั้น แต่กลับก้าวกระโดดข้ามขั้น จึงมีโอกาสถึงที่หมายได้เร็วเท่า ๆ กับมีโอกาสตกบันไดได้ง่ายด้วย

       ในการดำเนินชีวิตของคนเราก็เหมือนกับการก้าวขึ้นสู่บันได พระพุทธศาสนาได้แบ่งชีวิตของคนออกเป็น ๓ ขั้น หรือ ๓ วัย คือ


       ๑. ปฐมวัย กำหนดช่วงอายุตั้งแต่ ๑ - ๒๕ ปี เป็นวัยที่เน้นหนักไปในการแสวงหาวิชาความรู้ เพื่อเป็นหลักประกันในการประกอบอาชีพ ทำงานเลี้ยงชีวิต

       ๒. มัชฌิมวัย กำหนดช่วงอายุตั้งแต่ ๒๖ - ๕๐ ปี เป็นวัยที่เน้นหนักไปในการทำงานตั้งเนื้อตั้งตัวสร้างความมั่นคงทางเศรษฐกิจให้แก่ชีวิต เพื่อเป็นหลักประกันในยามชรา

       ๓. ปัจฉิมวัย กำหนดช่วงอายุตั้งแต่ ๕๑ - ๑๐๐ ปี เป็นวัยที่เน้นหนักไปในการทำบุญทำกุศล สร้างคุณงามความดี เพื่อเป็นหลักประกันในสัมปรายภพ

       ถ้าเราปฏิบัติหน้าที่ของชีวิตแต่ละวัยไม่ถูกต้องตามขั้นตอนที่กำหนด ไปข้ามขั้นหรือผิดขั้น เช่น ปฐมวัยไปเน้นหนักการทำงานแทนที่จะตั้งหน้าเรียนวิชา หรือปัจฉิมวัยร่างกายและสมองอ่อนล้าแล้วแต่กลับไปมุ่งเรียนวิชาแทนที่จะตั้งใจสร้างบุญกุศล โอกาสที่จะพลัดตกบันไดชีวิตก็มีมาก ที่กล่าวมานี้มิได้แปลว่าห้ามทำหน้าที่ผิดวัยไปเสียทั้งหมด กล่าวคือ ปฐมวัย จะทำบุญกุศลก็ได้ แต่การแสวงหาวิชาความรู้ต้องเป็นหลัก มัชฌิมวัย จะเรียนวิชาก็ได้ แต่การทำงานตั้งตัวต้องเป็นหลัก

       ถ้าเราดำเนินชีวิตถูกต้องตามขั้นตอนดังกล่าวมา ก็มั่นใจได้ว่า ชีวิตแต่ละวัยจะมีหลักประกันที่มั่นคง ... นิทานธรรมะบล็อก